Rozdział 12

Hermiona

-Nawet nie wiesz jak bardzo bym chciała - powiedziałam.

-Więc co cię powstrzymuje - zapytał. Nie wiedziałam jak na to odpowiedzieć. Wyczuł to. Pocałował mnie. Rozpłynęłam się, oddałam pocałunek. Po chwili przewał to. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się.

-Widzisz, nic cię ie powstrzymuje - powiedział, i znowu mnie pocałował.

Zdążyłam zapamiętać tylko rude włosy i brązowe oczy.

Poczułam bardzo przyjemny zapach. Wstałam z łóżka, przetarłam oczy i poszłam w kierunku, z którego prawdopodobnie pochodził zapach. W kuchni stał Fred. Podrzucał naleśniki na patelni i lekko pogwizdywał. Patrzyłam się na niego przez kilka chwil.

-Dlaczego nie śpisz - zapytał. Myślałam że mnie nie zauważył.

-Obudził mnie zapach naleśników i syropu - powiedziałam. Odwrócił się do mnie i uśmiechnął się. Miał taki piękny uśmiech.

-Słaby masz sen - dodał. To fakt. Podeszłam do stołu i usiadłam na jednym z krzeseł. 

-Freddie - zamrugałam rzęsami. Domyślił się o co chodzi. Usmażył ostatniego placka. 

-Jedz, sam nie dam rady - powiedział, stawiając przede mną talerz z naleśnikami - Czekolada czy syrop klonowy - zapytał. 

-Oczywiście że klonowy - odpowiedziałam. Naleśniki z syropem klonowym, cudo.

-Też wolę syrop - dodał. Uśmiechnął się. Ta zaskakujące, co chwile odkrywamy wiele rzeczy, w których jesteśmy do siebie podobni. Zabraliśmy się do jedzenia. 

-Fred, jak ty wspaniale gotujesz - powiedziałam. To zaskakujące ile rzeczy o nim nie wiedziałam.

                                                  •♦•♦•

Fred  (trochę wcześniej)

Obudziłem się. Zaburczało mi w brzuchu. Popatrzyłem na brata.

-Miona, mionka - mruczał przez sen. Wiedziałem że kłamie. On dalej ją kochał. Pamiętam jak powiedziałem mu, że wiem o ich pocałunku. Byłem zdziwiony, że nie zapytał skąd wiem.

Mam nadzieje, że nigdy nie zapyta. Zapomniałam co miałem zrobić. Nie na długo. Zaczęło burczeć mi w brzuchu. Zszedłem do kuchni. Miałem ochotę na naleśniki. Zrobiłem ciasto i zacząłem je smażyć. Podświadomie cicho gwizdałem. Usłyszałem jak ktoś schodzi po schodach. 

-Dlaczego nie śpisz - zapytałem. Jednak zrobiłem to dopiero po chwili.

-Obudził mnie zapach naleśników i syropu - powiedziała. Odwróciłem się do niej i uśmiechnąłem. Wyglądała tak pięknie. Miała lekko potargane włosy, krótkie spodenki, których nie było widać bo miała też bluzkę sięgającą do połowy ud.

-Słaby masz sen - dodałem. Podeszła do stołu i usiadła na jednym z krzeseł.

-Freddie - zamrugała rzęsami. Od razu wiedziałem o co chodzi. Odwróciłem się i usmażyłem ostatniego placka.

-Jedz, sam nie dam rady - powiedziałem stawiając przed nią talerz - Czekolada czy syrop klonowy - zapytałem. Sam dużo bardziej wolałem syrop klonowy.

-Oczywiście że klonowy - na te słowa uśmiechnąłem się w duchu.

-Też wole syrop - dodałem. Uśmiechnąłem się. Jeszcze tylu rzeczy o niej nie wiedziałem. Zresztą sam co chwilę ją czymś zaskakiwałem. Zaczęliśmy jeść. Była wpatrzona w talerz więc nie zauważyła moich ukradkowych spojrzeń w jej stronę.

-Fred jak ty wspaniale gotujesz - powiedziała. Zaśmiałem się w duchu.

-Jeszce wielu rzeczy o mnie nie wiesz - powiedziałem - Ale jeszcze całe lato przed nami - dodałem w myślach.Musiałem zmienić nasze relacje. Miałem jeszcze ponad połowę lata.

Mam nadzieję że w końcu dowie się co do niej czuję. Bałem się, że w końcu Miona dowie się o zamianie. To by przekreśliło moje szanse.

-Fred, żyjesz - pytała. Dopiero teraz zauważyłem, że coś do mnie mówiła.

-Tak, to znaczy nie, chyba, nie wiem - błądziłem. Zaczęła się śmiać.

-Niezdecydowany jesteś - powiedziała ze śmiechem. Uwielbiałem jej uśmiech, jej śmiech. Błagałem w duchu żeby nic już się nie popsuło między nami. 

-Fred, naleśniki cudowne. Do zobaczenia na śniadaniu - powiedziała i pocałowała mnie w policzek. Zarumieniłem się, ale ona na szczęście tego nie zauważyła. Pobiegła tylko szybko na górę.

                                                   •♦•♦• 

George 

-Olśnienie - wykrzyknąłem. Moje pierwsze słowa po przebudzeniu. Nie widziałem siebie, ale byłem pewny, że wyglądałem jak pajac, który szczerzy się nie wiadomo dlaczego. 

Fred pewnie myślał, że zapomniałem. A ja nie zapomniałem. Wiedziałem, że muszę o to zapytać.

To może być najważniejsze pytanie w jej życiu. Jeżeli Fred zrobił to co myślę że zrobił...

Miona nigdy mu tego nie daruje. Usłyszałem jak ktoś wbiega po schodach. Były to szybkie, lekkie, drobne skoki. Wyszedłem z pokoju i złapałem biegnącą dziewczynę.

-Miona, stój. Musimy porozmawiać - powiedziałem. Chwyciłem ją za rękę i wszedłem z nią do jednego z sekretnych pokoi. -Komu mówiłaś o naszym pocałunku - zapytałem.

-Ginny - odpowiedziała. Nagle bardzo spoważniała. -A to ważne - zapytała. Nawet nie miała pojęcia jak bardzo. 

-Napewno - zapytałem. Musiałem mieć pewność.

-Tak. Na pewno. George, co się dzieję - zapytała. Była przestraszona. Ja też bym był, gdybym był na jej miejscu.

•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•♦•

Jest 12. 

Rozdział dedykuję Darii, za pobudzenie mnie do napisania tego rozdziału ♥

Nie jestem z niego zadowolona, no może trochę...

Musiałam wrócić do kopciuszkowego Freda. (♥)

Musiałam powtórzyć tą samą rozmowę 2 razy. 

To był jeden z tych "przechodnich " rozdziałów... Tych, które poprzedzają lepsze.

Nie było mnie tu 5 dni. I wstawiam takie beznadziejne coś...

Przepraszam :(

Kolejny? Nie wiem kiedy. Ale raczej niedługo. Komentujcie, to naprawdę ważne :D

-